Hoe inventief en creatief artiesten uit de hoek kunnen komen in deze Corona tijden met behulp van moderne online middelen, hebben we al mogen beleven met de talrijke livestreams die ze in het leven roepen om de afgelaste live shows te compenseren. De New Yorkse Cassandra Jenkins doet er echter nog een schepje bovenop. Met een alom geprezen nieuw album, dat in februari van dit jaar uitkwam, “An Overview on Phenomenal Nature” onder de arm, was ze zoals vele artiesten met een nieuwe release, gefrustreerd dat ze er niet internationaal mee kon toeren. Ze roept echter online repetities in het leven met Zoom meetings en kiest hiervoor vier leden van de Schotse band Lylo en de wonderbaarlijke saxofoniste-fluitiste Jill Ryan van de band Great Time uit Philadelphia. Maar liefst zes talentrijke mensen op het podium; die op een paar maanden tijd de songs van Jenkins onder de knie krijgen. Dat dit resulteert in een korte, net geen uur durende set en ze mondmaskerplicht eiste voor de ganse zaal, nemen we er maar al te graag bij. De betovering was er niet minder om.

Zelden hebben we zulk een eerlijke en fragiele puurheid gehoord als vanavond bij Cassandra Jenkins. “An Overview on Phenomenal Nature” was voor haar een catharsis, een blik in haar gekwetste ziel na de dood van haar dierbare vriend David Berman, bekend van de Silver Jews, die haar mee op tournee zou nemen met zijn nieuw band Purple Mountains. Het teder klinkende album werd haar haven van troost met als leidraad een observerende blik en een originele kijk op onze gevoelswereld en gewoontes of anekdotes uit haar verleden zoals in de zweverig op synthesizer startende nieuwe single “American Spirits”, dat het verhaal vertelt over een vriend die een gesproken bericht verstuurd dat hij niet op de show zal geraken omdat hij de evangenis in moet.

Het originele bericht krijgen we er gratis bij wanneer Cassandra haar gsm bij de micro houdt. De elektrische gitaar accenten geven dit nummer vanavond een americana tintje mee, net als in het droef in Big Thief stijl voort schuifelende "Michelangelo”, inclusief heerlijk fuzzy scheurende gitaar. “I am a 3 legged dog, lookin’ for what I lost” klinkt het verdrietig. Niet voor niets noemt Jenkins dit album de plaat die haar leven veranderde. Na de dood van Berman zag ze het zelf niet meer zitten, verkocht zelfs haar instrumenten en begon poëtische teksten schrijven, bijna haikus. Ze leert er pijn en verdriet mee verwerken, alleen mijmerend en mediterend aan de kust in Noorwegen, of met de troostende hulp van vrienden en familie zoals we in het soulvol klinkende “New Bikini” met schitterende jazzy sax passages van Jill Ryan mogen bewonderen. De ganse plaat werd trouwens in Noorwegen geschreven. “Empty Space is my escape” zingt ze in het uiterst breekbare en op dwarsfluit dwarrelende “Crosshairs”.

Helemaal ontroerend raakt “Ambiguous Norway” ons midscheeps met monotoon repetitieve gitaarnoten en een jazzy sax in achtergrond. Alleen op een Boeing 787 op weg naar Oslo schrijft ze de hartbrekende regels “There’s still something in the air, You’re gone, you’re everywhere, Farewell Purple Mountains”. Schitterend hoe ze dit nummer naadloos parlando laat overgaan in met een krachtige instrumentale climax eindigend “Hard Drive”, een song die dromerig een gesprek insluit met een security guard van een museum, met op de achtergrond de sfeervolle saxofoon van Ryan, die het verhaal aan elkaar lijkt te breien.

Zelfs op tournee zit Cassandra Jenkins niet stil. Ze kondigt de release van een een nieuw album aan “(An Overview on) An Overview on Phenomenal Nature”, met bewerkingen van de bestaande nummers en enkele outtakes, en we mogen ook proeven van een nieuwkomer “Pretty Things”, een duister klinkende observatie van individuen die ze in de metro kruist. Ze heeft zelfs de eer dit nummer te spelen op de 90ste verjaardag van de befaamde Abbey Road Studio in London. Prachtig subtiel fluisterend en meditatief drijvend op een akoestische gitaartokkel, klinkt “Hailey”, een ode aan model, actrice en journaliste Hailey Gates, met een zacht broeiende keyboard ondertoon van Gerard Black, die met Babe het voorprogramma verzorgt.

Bijna waren we vergeten dat Jenkins in 2017 al met een schitterend album “Play Till You Win” opdaagde. We krijgen hieruit een vernieuwde, poppie americana klinkende versie van “Hotel Lullaby” te horen en mogen zelfs genieten van een onverwachte, solo bis op akoestische gitaar, “Halley”, waar ze turend naar de sterrenhemel in een fel verlicht Nez York, vruchteloos de staart van de vernoemde komeet tracht te ontwaren.

De sterrenhemel dromen we er zeker bij vanavond in een goed gevulde Rotonde en misschien wordt zij zelf wel de nieuwe komeet aan het indie folkrock firmament. Bij ons heeft ze zeker haar ster aan het hemelfront meer dan verdient.

Yvo Zels